Մի տաղանդավոր ու հայտնի նկարչի մոտ էի երեկ, անունը չեմ նշի: Քանի անգամ է գնում եմ ու աչքս չեմ կտրում մի կտավից: Մի տղա է՝ մինչ գոտկատեղը մերկ, ու մի սիրուն, երկարապոչ աքաղաղ ձեռքին: Նայում եմ ու նայում, երբեմն ինչ վատ եմ զգում, որ չտեսի պես էդքա՜ն նայում եմ: Աքաղաղը ինձ մանկություն էր տանում, երկար պոչն էլ կարծես ժամանակը լիներ՝ փոխակերպված ձևով, որ դանդաղորեն ծորում էր տղայի ձեռքից, խլում նրա ունեցած միակ մանկությունը:
Երեկ չդիամացա, ասացի.
-Էս նկարդ հրաշք է: Ամեն անգամ հիանում եմ:
-Քոնն է, տար հետդ:
-Լու՞րջ ես ասում, թե՞ կատակ ես անում:
-Լուրջ եմ ասում, քոնն է, տար:
-Ես էլի աքաղաղ ունեցա, ապրես:
Комментариев нет:
Отправить комментарий