...Մեկ, երկու, երեք, չորս...
Հեծանիվը վազում է, քեզ էլ քարշ է տալիս հետը: Սուլելով սլանում ես` քո երգն է հնչում ականջներումդ, սիրտդ էլ դուրս է թռչում իր բնից, պար է գալիս քո երգի տակ: Վերևի փողոցի դերձակ Իշխանն պապն էլ ժպտու~մ է, ղեկդ բաց ես թողնում ու ձեռքով անում:
 Պոկվում ես քաղաք, ճանապարհին քեզ պես մեկին ես հանդիպում, անծանոթ է, ձեռքով ես անում` ախր ձերոնցից է:
 Վերնաշապիկիդ վերին կոճակը քամին արձակում է, օձիքդ` օրորում, վերուվար անում: Ճերմակ վիզդ բացվում է, չարաճճի քամին խաղում է մարմնիդ հետ, կուրծքդ խուտուտ տալիս:
 Սիրում ես քաղաքդ,ինքն էլ` քեզ: Էդ սերը քո` իր փողոցներով սլանալն է, իր փոշին շնչելը, ինքն էլ սիրում է քեզ, որ համակերպվում է արկածախնդրությանդ:
 Չգիտես էսպես ինչքան կսիրես քաղաքը, բայց քանի դեռ իր գրկում ես, իր փոշին պիտի շնչես, իր փողոցներով պիտի վերուվար անես...