Երկու օրական կանխազգացումները մի ամբողջ մարդկային կյանքի վախեր են ծնում: Դեռ երկու օր առաջ, երբ ընտելացել էիր լուսամփոփիդ գցած ամեն մի ստվերին, դու գիտակ էիր ամեն տեսակ վախերի, իսկ հիմա... 
Արթնանում ես ու նստում վախի մեջ, քնում ես վախով, երազներդ վախեր են, իսկ անունդ՝ Վախ: 
Հեկեկոցդ անտանելի էր. հայելում հանկարծակի դեմքդ աչքովդ ընկավ. ամենասարսափելի դեմքն աշխարհում:
Արտասվող հրեշ էիր:
Եթե ինձ հարցնեն, թե սատանան ի՞նչ տեսք ունի, միանգամից քեզ կնկարագրեմ, հե՛նց քեզ՝ այդ անմեղ, մահաբեր լացովդ, որ խելագարության էր հասցնում:
Այնքա՜ն ահավոր էր լացդ խորքից լսելն ու քեզ մոտիկից տեսնելը:
Ամենաանտանելի վախն անուն ունի. պատուհան՝ բաց պատուհան, գետնից մեկ մետր բարձրության վրա, թափանցիկ վարագույրներով: Մի սարսափազդու տիկնիկ էլ փեղկերի արանքում սահմանաբաժան է քո ու արտաքին աշխարհի միջև: Սենյակիդ պատուհանից նայում ես աշխարհին ու հիստերիայի նոպայով բռնկված տիկնիկը դուրս ես նետում, շրխկացնում պատուհանը աշխարհի ու վախերիդ երեսին:
Մտքիդ վարագույրն էլ պատահմամբ տակն ես թողնում, անփու՜յթ աղջիկ: Էլ երբեք համարձակություն չես ունենալու պատուհանը բացելու, աղավաղված միտքդ էլ տակից հանելու համար:
Քո վախը Պատուհան անունն ունի:
Թվում է, թե թերթ ես կարդում: Վերևից քեզ եմ նայում: Թերթի վրա դու ես՝ մարմինդ ու դեմքդ այլանդակված: Սև մուգ տառերով արարքը որպես դաժան ու անհասկանալի դրդապատճառներով սպանություն են որակել: Սա սպանդ է, սիրելի՛ս. քեզ սպանելով քո վախերի ողջ ցեղն են ոչնչացրել, որոնց դու ես ծնունդ տվել:
Քո սպանության մասին վկայող թերթը ձեռքիդ ընկած ես հատակին՝ ինչպես թերթի նկարում: Վախերիդ բնաջնջել են, իսկ քամին խաղում է այն մազերի մեջ, որի բջիջները կմահանան ուր որ է:
Այն քամին, որ սուլում է այն բաց պատուհանից, որը պինդ փակել էիր՝ մինչ ինքնասպան լինելդ...

Հետմահու հուշագրություն, Թամարա Մարտենս 26.08.14