Մառանի արքաները
Ես տարիքս առած առնետ եմ ու ինչքան որ ինձ հիշում եմ, կա՛մ թակարդներից եմ փախել,կա՛մ էլ իմ դարավոր մառանի մի խունացած անկյունում կուչ եմ եկել ու հին երգեր երգել մեծ քաղաքների, առնետներիս եղբայրության մասին:
Մեր տեսակից շատերն են թակարդի զոհ դարձել. մեկը պոչն է կորցրել, մյուսը՝ թաթը, իսկ ես արտասովոր կերպ երկար ապրեցի, դրա համար էլ հիմա երգում եմ:
Մառանի պատը անձրևից խոնավացել, իսկ տանտիրոջ չաղլիկ կատուն էլ ճանկերով այնքան էր փորել, որ մի փոքրիկ, երկու մատնաչափ անցք էր բացվել:
Մի օր էլ իմ նմանի հոտ առա մառանիցս, իսկ ես քանի՜ տարի է մենակ եմ թագավորում, սովոր չեմ հյուր ընդունելուն, իմ պատառը կիսելուն:
Հյուրս երկա՜ր ճանապարհ էր անցել, պատի անցքից մտել ու իմ մառանում ապրում էինք, երգեր երգում մարդկանց մասին ու մարդկային քայլ լսելիս կուչ գալիս միասին այնքան ժամանակ, մինչ մի առավոտ մառանիցս կորավ իմ նմանի հոտը, իսկ պատի անցքից նայելիս հողի վրա ձգվում էր ոտնահետքերի մի շարան, որ փոքրիկ թաթերի հետքերից կամա~ց- կամա~ց փոխվում էր կանացի մանրիկ քայլերի...